Bilal El Yacoubi
Geboortedatum: 17 januari 1985.
Calandlyceum: 1999-2004.
Toen: Dromend van een carrière als profvoetballer.
Nu: Streetcornerwerker in Nieuw-West. Jurist, partner in Sterk Juristen. Voetbalt nog bij OFC, derde divisie.
Zijn vader zag hem liever op karate, maar toen Bilal als junior bij Neerlandia eenmaal toch in een clubshirt tegen een bal mocht trappen had het voetbal allang zijn hart gestolen. Hij kon er zijn energie en werklust in kwijt – en in het begin ook zijn ambities. Ajax meldde zich toen hij in de C1 speelde, en dan zeg je geen ‘nee’. Maar de voetbaldroom van Bilal El Yacoubi kwam niet uit: ‘Bij Ajax dringen er natuurlijk maar een paar tot de echte top door. Uit mijn lichting waren dat onder andere Maduro, Vermaelen en Boussoufa. Ik heb na Ajax nog bij Jong NAC en Jong PSV gespeeld. Dan zat ik vanaf station Utrecht in de trein met Affelay en Aissati, jongens die als prof nog wel verder zijn gekomen. Ik heb het nog één jaar in Marokko geprobeerd, als prof bij MAT (Moghreb Atletico de Tetouan), maar in een half jaar werden daar vier trainers op een rij ontslagen. Ik had gewoon pech.’
Bilal had zichzelf vijf jaar de tijd gegeven om het als profvoetballer te ‘maken’, dus begon hij in Marokko na te denken over een alternatief. Hij keerde terug naar Amsterdam en haalde er zijn master Rechten. Samen met Sander Verheijen begon hij kantoor Sterk Juristen. Hij specialiseerde zich in sport en recht, contractenrecht, ondernemingsrecht, arbeidsrecht en medezeggenschap, faillissementsrecht en aanbestedingsrecht. Daarnaast wierp hij zich op als jongerenhulpverlener bij Streetcornerwork. Op tijden dat de jongeren van Nieuw-West op straat hangen, zoekt hij ze op: ‘Ik probeer ze te helpen, met van alles. Soms hebben ze alleen een zetje in de rug nodig, soms zijn ze – bijvoorbeeld door een ingewikkelde thuissituatie – alleen maar bezig met ‘overleven’. Het komt wel voor dat ze letterlijk amper een dak boven hun hoofd hebben.’
De voetbaldroom kwam dan niet uit, maar dat wil niet zeggen dat Bilal zijn liefde voor het spelletje heeft verloren. Hij speelt nu bij OFC in de derde divisie, waar het echt nog wel om presteren gaat. Rechts op het middenveld, lekker hard werken, zoals hij altijd heeft gedaan. Dat hij de Champions League haalde, of de nationale top, daar kwelt hij zichzelf niet mee: ‘Ik heb in Marokko destijds de knop omgezet – iedereen heeft zijn eigen weg. Die weg is niet altijd gelijk en dat moet je accepteren. Je hebt de factoren ook niet altijd in de hand. Er waren kennelijk andere dingen voor me bestemd: mensen helpen, met name. En daar ben ik tevreden mee.’